Formacja SGO

TCCC – podstawowe pojęcia i procedury

Medycyna od dawien dawna była obecna w miejscach gdzie wybuchały wojny Przełomowym etapem w historii ratownictwa na polu walki była wojna secesyjna, podczas której na szerszą skalę użyto stazy zaciskowej (opaski zaciskowej) jako narzędzia niezbędnego w tamowaniu krwotoków z kończyn. Jej zastosowanie znacznie ograniczyło śmiertelność w śród walczących żołnierzy. Nikt wtedy nie sądził że staza taktyczna (opaska uciskowa) będzie stanowiła podstawowy element w wyposażeniu taktycznym.
Druga wojna światowa a potem wojny w Wietnamie i Korei pozwoliły na weryfikację zdobytej wiedzy i zastosowanie odpowiednich procedur. Od 1993 roku, a dokładniej od czasu bitwy w Mogadiszu (Bitwa w Mogadiszu była tematem książek: Helikopter w ogniu (Black Hawk Down: A Story of Modern War) amerykańskiego dziennikarza Marka Bowdena, na której podstawie powstał film Helikopter w ogniu (Black Hawk Down) nakręcony w 2001 r. przez Ridleya Scotta, ) nastąpiła zasadnicza zmiana w medycynie na polu walki nazywanej później medycyną taktyczną (ang. tactical medicine). Po tej bitwie rozpoczęto zbieranie danych i doświadczeń ratowników i lekarzy wojskowych by po trwających trzy lata pracach opracować w 1996 roku publikację będącą uzupełnienie tytułu „Medycyna wojskowa”.
W tej że publikacji po raz pierwszy użyto terminu Tactical Combat Casualty Care (TCCC lub TC3). Termin ten w bezpośrednim tłumaczeniu oznacza taktyczno-bojową opiekę nad poszkodowanym. TCCC oparto w głównej mierze na dwóch kursach cywilnych:

PHTLS (ang. PreHospital Trauma Life Support), czyli przed szpitalne postępowanie z urazami
TLS (ang. Advanced Trauma Life Support), czyli zaawansowany kurs ratowania życia w urazach

Ze względu na specyficzne działanie wojskowych ratowników medycznych niektóre z elementów kursów zostały zmienione. W TCCC w oparciu o analizę i badanie zaproponowana wprowadzenie nowego sprzętu i nowe metody postępowania z rannymi na polu wali, biorąc sobie za cel zmniejszenie zgonów żołnierzy których można było uniknąć.

Najczęstsze przyczyny zgonów na polu walki których można było uniknąć to:
około 60% to krwotoki z kończyn
około 33% to odma prężna
około 6 % to niedrożność dróg oddechowych

W TCCC dzieli działania medyczne na trzy główne części a mianowicie:

  1. Postępowanie pod ostrzałem – Care under Fire (CUF).
  2. Postępowanie na polu walki – Tactical Field Care (TFC).
  3. Postępowanie podczas ewakuacji medycznej – Tactical Evacuation Care (TEC).

I. Postępowanie pod ostrzałem (Care under Fire)

Naczelną zasadą udzielania pomocy na polu walki (pod ostrzałem) jest pomoc koleżeńska, podejmowana najlepiej bezpośrednio po zranieniu. Jeżeli odniesione obrażenia nie były duże, żołnierze nauczani są zasad samopomocy. Dostępny na polu walki sprzęt medyczny jest ograniczony do indywidualnego wyposażenia żołnierza bądź plecaka ratownika.Zasady postępowania pod ostrzałem powinny
być jednoznaczne. Sprowadzają się one do do kilku punktów:

  1. Odeprzyj atak i ukryj się.
  2. Spodziewaj się rannych.
  3. Poleć rannym, żeby się ukryli i (jeżeli to możliwe) udzielili sobie nawzajem pomocy.
  4. Staraj się chronić rannych przed dodatkowymi obrażeniami.
  5. Zabezpieczenie drożności dróg oddechowych może być odroczone do fazy opieki na polu walki (Tactical Field Care).
  6. Poleć rannemu, żeby opanował krwotok w ramach samopomocy, jeżeli to możliwe.
  7. Użyj stazy taktycznej (opaski zaciskowej) rekomendowanej przez komitet TCCC.
  8. Załóż opaskę od krwawiącej strony, na mundur, zaciśnij i przenieś rannego w bezpieczne miejsce.

II. Postępowanie na polu walki Tactical Field Care

Pod pojęciem postępowania na polu walki należy rozumieć pomoc, która udzielana jest rannym przez kolegów i ratowników, w czasie w którym nie znajdują się pod ostrzałem nieprzyjaciela. Dostępność do sprzętu medycznego jest nadal ograniczona, jednak
warunki pozwalają na podjęcie rozszerzonych działań ratunkowych. Należy pamiętać, że przez cały czas istnieje duże prawdopodobieństwo ponownego otwarcia
ognia przez nieprzyjaciela. Warunki ewakuacji mogą być zmienne, w zależności
od rozwoju sytuacji taktycznej.
Schemat postępowania na polu walki – Tactical Field Care:

  1. Rannych z zaburzeniami świadomości natychmiast rozbroić.
  2. Zapewnić drożność dróg oddechowych.
  3. Czynność oddechowa.
  4. Krwawienie.
  5. Dostęp do naczyniowy lub do szpikowy.
  6. Resuscytacja płynowa.
  7. Zapobieganie hipotermii.
  8. Zabezpieczenie penetrujących obrażeń gałki ocznej.
  9. Monitorowanie stanu poszkodowanego.
  10. Kontrola założonych opatrunków.
  11. Pełne badanie dla ewentualnego rozpoznania obrażeń współistniejących.
  12. Leczenie bólu.
  13. Unieruchomienie złamań i kontrola tętna.
  14. Antybiotyk u poszkodowanych ze współistniejącymi otwartymi obrażeniami ciała.
  15. Komunikacja z rannym.
  16. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO).
  17. Prowadzenie dokumentacji medycznej

III. Ewakuacja medyczna


Udzielanie pomocy na polu walki jest pierwszym etapem ratowania życia. Czynności ratowania życia są kontynuowane na każdym etapie ewakuacji medycznej i kończą się ostatecznym zaopatrzeniem ran i obrażeń. Jakość i zakres udzielanej pomocy zwiększają się na kolejnych etapach ewakuacji medycznej. Związane jest to z większą liczbą personelu medycznego i dostępnością do leków i sprzętu medycznego.

Trochę informacji mam nadzieje że się przyda. Temat opracowany przy pomocy z różnych materiałów i artykułów instruktorów medycznych, lekarzy.

Autor:
Maju, dowódca SGO W.O.R.T.